In het leven bestaan drie zekerheden: De dood, belasting betalen en wanneer een speler van Feyenoord zijn contract weigert te verlengen, zie je op de verschillende fora en sociale media vier van de vijf fases van rouwverwerking dwars door elkaar heen gieren.
Niet anders is dat sinds gisteravond, nadat het nieuws bekend werd dat Crysencio Summerville op de dag dat hij zijn krabbel onder een royale nieuwe verbintenis zou zetten, ineens z’n pen vergeten was.
Fase 1: Ontkenning. “VI, die zitten er altijd naast. Dat zal wel weer stookgedrag van die Krabbendam zijn”. “Nepnieuws!” “Vorige week was het nog rond, dit klopt van geen kant.” Maar helaas; het klopt wel. Al heb ik wel grote twijfels bij wat VI opschreef over de motieven van kamp Summerville. Dat hij dit seizoen vooral bij Feyenoord O21 zou gaan spelen, is bullshit. Dat Feyenoord hem nu heeft teruggezet naar dat team, is een gevolg van hoe zijn kamp de contractonderhandelingen heeft opgeblazen, niet de oorzaak ervan. Hij trainde of speelde nog geen seconde bij O21 mee, dat bovendien juist in de aanval al ruim bezet is, en deed dat wel bij het eerste elftal.
Dat Summerville daar ‘zesde keuze’ zou zijn, lijkt me evengoed moeilijk te onderbouwen. Sinisterra ligt er nog een half jaar uit, Advocaat stelde zelfs liever linksback Haps op dan Narsingh, Conteh heeft hij nog niet zien voetballen en in de concurrentiestrijd met Linssen dichtte ik Summerville ook bij deze trainer best wat kansen toe. Zeker met vijf wissels per wedstrijd, lagen er genoeg kansen op minuten. Mocht hij toch buiten de boot vallen, dan is er meer dan genoeg interesse voor een verhuur binnen de eredivisie. Nee, gebrek aan perspectief op speeltijd is het probleem niet.
Fase 2: Woede. “Lazer dan maar op ook!” “Wieberen!!!” En een hoop bewoordingen die ik niet zal herhalen. Die woede is compleet begrijpelijk, zeker omdat Feyenoord juist met Summerville extreem coulant is geweest. Na het beruchte incident waarbij hij zijn oudere broer op teamgenoot Mats Knoester afstuurde om te gaan vechten, heeft de club er alles aan gedaan dat niet zijn carrière te laten schaden.
Er kwam intensieve begeleiding en de uitleenbeurten aan Dordrecht en ADO zorgden voor een stroomversnelling in zijn ontwikkeling, terwijl generatiegenoten mochten aanmodderen bij het ambitieloze Jong Feyenoord. Als iemand níet mag beginnen over ‘gebrek aan een plan’, dan is het Summerville. En nu krijgt Feyenoord stank voor dank. Extreem frustrerend.
Maar het Legioen laat zich op dit soort momenten ook van zijn lelijkste kant zien. Jongens van 18 doen domme dingen, zelfs als ze veel geld verdienen met voetbal. Daarom hebben ze meestal nog begeleiding nodig. Het lijkt erop dat Summerville te prooi is gevallen aan een zaakwaarnemer die hem en/of zijn familie gouden bergen belooft, maar niet in het belang van zijn ontwikkeling denkt.
Het klopt dat spelers die daar gevoelig voor zijn vaak hun eigen glazen ingooien en dat je mentaal erg sterk in je schoenen moet staan om dit soort figuren buiten de deur te houden, maar voor een jongen/familie die niet uit de makkelijkste omgeving komt, is dat vaak net wat lastiger. Boos zijn op Summerville mag, maar de échte oorzaak is het ziekelijke wereldje van parasieten dat om kwetsbare voetbaltalenten heen zwermt.
Fase 3: Onderhandelen. “Ach, hij kon er toch weinig van.” “Een soort Cabral 2.0, mis je niks aan.” “Zeer beperkte, overschatte speler. Heeft nog niks laten zien.” Ja, dat zou fijn zijn, als alleen kutspelers worden weggelokt bij Feyenoord. Helaas is Crysencio Summerville voor Feyenoord-begrippen een vrij uitzonderlijk talent. Op zijn 17e nam hij FC Dordrecht bij de hand, en nog voor zijn 18e verjaardag was hij de (enige) smaakmaker bij eredivisieploeg ADO Den Haag.
Razendsnel, explosief op de eerste meters, het vermogen om op topsnelheid binnen- of buitenom een mannetje te passeren, ondanks zijn postuur moeilijk van de bal te krijgen én het overzicht om daarna een assist af te leveren. Daarvan breekt er, met wat geluk, eens in de 10 of 20 jaar eentje door. Daarna komen andere factoren in het spel (zie bijvoorbeeld Boëtius, die na twee goede seizoenen totaal wegviel), maar talent heeft Summerville onmiskenbaar.
Alan Pardew vergeleek hem met een jonge Raheem Sterling, maar als je die niet gelooft – begrijpelijk – kijk dan maar even naar deze compilatie van Kelly de Korte. Natuurlijk is mentaliteit ook een voorwaarde om het uiteindelijk te halen, maar het is niet raar dat een jongen van 18 juist op dat vlak nog wat stappen moet zetten. Niet voor niets wordt er al tijden aan hem getrokken vanuit het buitenland. Aan Summerville verliest Feyenoord een groot talent, dat met de juiste begeleiding de club heel veel plezier (en geld) had kunnen opleveren.
Fase 4: Depressie. Hier ben ikzelf intussen aanbeland. Twee weken geleden had ik in de online fanshop al een uitshirtje met zijn naam en nummer achterop in mijn winkelwagentje zitten, maar ik besloot nog even te wachten tot bekend was of hij eventueel verhuurd zou worden. Dat gaat ‘m niet meer worden. Maar mijn shirtje is het minste probleem.
Deze zaak kent alleen maar verliezers. Ik keek er net als veel supporters naar uit de watervlugge, onhoudbare Summerville langs de vleugels te zien flitsen in de Kuip en steeds bepalender te zien worden. Maar ook Summerville maakt hier duidelijk de verkeerde keuze. Iedere speler heeft het recht te kiezen voor een andere club als hij denkt dat hij bij Feyenoord niet op waarde wordt geschat. Maar Frank Arnesen ziet het écht in hem zitten (en terecht), en heeft hem naar verluidt een voor zijn leeftijd absurd goede aanbieding gedaan.
Bij Feyenoord speelde hij al sinds zijn 5e, veilig in geboortestad Rotterdam. Bij een club die heeft bewezen alles in dienst van zijn ontwikkeling te willen stellen. Juist voor een jongen die mentaal nog wat stappen moet zetten, is het de vraag of hij in een vreemde omgeving het niveau gaat aantikken dat hij op basis van zijn talent had kunnen bereiken.
Extra zuur is het dat Summerville in de jeugd juist al de lokroep van hele grote clubs in het buitenland wist te weerstaan, in tegenstelling tot sommige generatiegenoten, omdat hij voor zijn ontwikkeling koos. Nu lijkt hij alsnóg in het zicht van de Kuip te stranden. En waarom? Er is geen goed argument te bedenken.
Fase 5: Acceptatie. De enige fase die we nog nergens kunnen ontwaren. Maar dat heeft Summerville zelf in de hand. Wat hij nu moet doen (buiten alsnog bijtekenen en zijn zaakwaarnemer er per direct uit schoppen, maar dat zal niet gebeuren) om de pijn wat te verzachten, is de club een paar miljoen transfersom opleveren door naar het buitenland te vertrekken. Dat Feyenoord zich hard heeft opgesteld door hem uit de selectie van het eerste elftal te zetten, is begrijpelijk. Direct gevolg is alleen dat zijn marktwaarde daalt, en dat hij mogelijk zelf ook niet aan een transfer zal willen meewerken.
Als ‘Cry’ inderdaad de kont tegen de krib gooit, zijn contract uitzit en volgende zomer transfervrij naar Ajax of PSV vertrekt, zal fase 5 voorgoed onbereikbaar zijn. Dan maakt hij zich voor altijd onmogelijk bij de club waar hij bijna 14 jaar van zijn leven de kans kreeg te worden wie hij kan zijn. Wat ga je doen, Summertje?
– Freek.